Mianem endodoncji określa się dział stomatologii, zajmujący się diagnostyką oraz leczeniem schorzeń miazgi zębowej oraz tkanek okołowierzchołkowych. Podstawową metodą terapii jest leczenie endodontyczne, zwane również kanałowym. Przeprowadza się je za pomocą bardzo cienkich narzędzi piłujących oraz penetrujących, a także mikroskopów oraz endometrów. Pierwsze umożliwiają dentyście dokładną obserwację wnętrza komory zęba oraz kanałów, zaś drugie – pomiar ich głębokości. Ważnym elementem endodoncji jest również diagnostyka rentgenowska.

Wskazań do leczenia endodontycznego jest kilka.
• głębokie ubytki próchnicowe,
• martwica miazgi,
• zgorzele miazgi,
• urazy mechaniczne zęba (zwichnięcia, złamania),
• planowane leczenie protetyczne,
• zapalenia tkanek okołowierzchołkowych,
• nieprawidłowo wykonane pierwsze leczenie endodontyczne (nieszczelne wypełnienia kanałów, pozostałe w nich fragmenty narzędzi itp.).

Warto przy tym pamiętać, że przed leczeniem endodontycznym stomatolog musi wiedzieć o ewentualnych chorobach ogólnoustrojowych pacjenta. Istnieje bowiem kilka względnych przeciwwskazań do jego przeprowadzania, takich jak: schorzenia serca, nerek, wątroby, a także zaburzenia endokrynologiczne.

Jeszcze niedawno leczenie endodontyczne wiązało się z koniecznością kilku wizyt u dentysty, podczas których zatruwano miazgę zębową, aby w konsekwencji ją usunąć. Teraz, dzięki nowoczesnym środkom znieczulającym, istnieje możliwość przeprowadzenia zabiegów z zakresu endodoncji na jednej wizycie. Po podaniu znieczulenia stomatolog otwiera komorę zęba, za pomocą miniaturowych pilników usuwa miazgę z kanałów korzeniowych, następnie odkażone i poszerzone kanały wypełnia się specjalną substancją, która z biegiem czasu ulega stwardnieniu, a sama komora zostaje wypełniona odpowiednimi materiałami.